De 'luisterschaal' hangt in de kamer op ooghoogte. 

De concave vorm doet dienst als geluidsspiegel.

In de schaal kan as opgeborgen worden.

De klanken van zacht gefluisterde woorden van gemis worden opgevangen en intiem weerkaatst naar de spreker.

Klanken van het huiselijke leven,

waar de overledene eens deel van uitmaakte,

worden opgevangen en naar binnen getransporteerd

via het kleine trechtertje in het midden van de vorm. 

We hebben allemaal behoefte om te spreken met de overledene. We doen dit al altijd, over alle tijden en culturen heen is dit contact een belangrijke manier gebleken om de leegte die gevoeld wordt na het overlijden draaglijk te maken. 

In de oudheid staken de mensen de Styx over om hun geliefde nog één keer te kunnen spreken. We stellen vragen aan overleden grootouders en ouders om ons te voorzien van de wijsheid waar we behoefte aan hebben. We vertellen ons relaas van de dag en weten wat de antwoorden zouden zijn omdat we elkaar zo goed kenden. Dit vertalen van verdriet en onzekerheid naar taal geeft troost.